मृत्यु हुनु अघि अस्पताल लगाएतलाई यसरी मिस गरें

जब मानिस जीवनको अन्तिम साससँग पंखेजोडी खेलिरहेको हुँदो रहेछ त्यति बेला उसले जिन्दगीमा सबै भन्दा नजिकको साथीको अवस्था आफू मरेपछि के होला ? भन्ने सोच्दो रहेछ । त्यसपछि परिवार र आफन्त मध्ये स्वास्थ्य र आर्थिक रुपमा सबै भन्दा कम्जोरको छ , त्यस बारेमा चिन्ता प्रकट गर्दोरहेछ । अन्तिम मानसपटलमा सारा आफन्तजन , इष्ट–मित्र, बैरी समेत सल्बलाउँदा रहेछन् । आफू डुले घुमेको ठाउँ, बालापनमा आफू हुर्केको घर–आँगन , भित्रि आँखामा नाँच्दा रहेछन्।

अनि स्वास्थ्यमा चाप पढ्दै गए पछि परिवारका सदस्यहरुले उपचारका लागि त्यहाँ जाउँ, फलानो डाक्टरलाई भेटौं , अथवा फलानो धामी झाँक्री खोजौं भनेर सुझाएको तर आफुले नमानेको कुरा प्रति बहुत पछुतो लाग्दो रहेछ । त्यस्तै आफुले कसैलाई ऋण सापटी दिएको मतलबै हुँदो रहेन छ ,तर आफूले तिर्नुपर्ने कसैको पैसा वा कुनै जिन्सी बाँकी रहेकोमा परिवारका सदस्यले तिरि दिउन् भन्ने कामना गरिदो रहेछ । त्यही अन्तिम सासमा परिवार आफन्तजनको साथ छोड्न जति गार्हो हुँदो रहेछ त्यति नै आफ्नो पेशा छाड्न पनि निकै कठिन हुँदो रहेछ।

माथि उल्लेखित अनुभूतिहरु कार्तिक १५ गते राति २ बजेदेखि ४ बजेसम्मको म आँफै बिमारी हुँदा सोँचे,कल्पेका अनुभूति हुन् । बुढापाकाहरु भन्छन्–‘भगवानको काना नपरुन् । मैले पनि यहि कामना गर्छु कि त्यो दिन एक दिन न एक दिन पक्कै आउँछ तर, छिटो नआओस् । र पनि त्यस दिन राति त्यो अवधीमा मैले त्यही अनुभूति गरें । म आज भन्दा १५ वर्षअघि काठमाण्डांैमा सडक दुर्घटनामा परि करिब ३ महिना शिक्षण अस्पतालमा भर्ना भएँ , एकचोटी पखला लागेर छाउनी स्थित सैनिक अस्पतालमा चार दिन भर्ना भएँ। सानै छँदा गाउँ मै सात दिनसम्म पखाला लागेर मरणशन्य भएको थिएँ । त्यो बाहेक म अस्पताल भर्ना भएको छैन । बेला बेलामा स्वास्थ्य परीक्षण गराउन पनि जाने गरेको छैन।

खाली काम,काम–काम..। यहि दौड–धूपमा मात्रै लाग्ने तर स्वास्थ्यमा ख्याल नगर्ने गरेका कारण श्रीमती र छोरा छोरीहरुबाट मैले कच–कच सुनिरहँदै आउनु परेको छ । दशैं अघि नै मोटरसाईकलमा विभिन्न गाउँमा धौड–धुप गर्दा मेरो शरिरमा चिसो घुसेर असर गरि सकेको थियो । चिसो घुस्यो कि मेरो पेटमा कब्जियत सुरु हुन्छ । ग्याँष्टिक रहेछ मलाई हालै मात्र थाह भयो । ग्यास्टिक छ तपाइँलाई हिड्नुस्,अस्पताल श्रीमतीले भन्दा मैले टेरिन। गुल्मी अस्पतालका सुमे डाक्टर उत्तम पाच्यलाई पूर्णरुपमा परीक्षण गराउन लैजान आँटेको एक बर्ष भई सक्यो मलाई तर पनि मैले घरको कुरा पटक्कै मानिन । पछिल्लो दुई हप्ता मलाई स्वास्थ्यले पेल्दै जान थाल्यो । अझ पनि मैले मेडिकलहरुमा औषधि किन्दै खान थाले तर, अस्पताल गइन। घरमा भने अस्पताल गएर आएँ भनेर ढाँट्दै आएको थिएँ । ती औषधीहरुले निको हुन सकेन।

खान एक गास रुच्न छाड्यो । पटक पटक पेट काटेर हैरानी भएँ । पेट फुलेर दमाह जस्तो भई सक्यो । डकारको ‘ड’ पनि छैन । उकुस मुकुस भई रहेको बेला एक्कासी मलाई रुघा खोकी ज्वरोको बिमार सुरु भयो । त्यस पछि मात्र मलाई कोरोना संक्रमणको भुतले गाँज्न थाल्यो र उनै डाक्टर उत्तम पाच्यलाई भेटन् भनि सकि नसकि कार्तिक १३ गते विहान करिव साढे ८ बजेको समयमा गुल्मी अस्पतालमा पुग्दै थिएँ ।
चिदिचौरमा पुगेर फोन गर्दा डाक्टर पाच्यको फोन स्वीच अफ पाएँ । त्यस पछि त्यसै अस्पतालमा मैले पहिल्लैदेखि आश्था राख्ने शिनियर अहेव रमेश पन्थीलाई फोन गरें । उहाँ घरमा हुनुहुँदो रहेछ । तर पनि तत्कालै अस्पलात आई दिनु भयो र तत्काललाई सामन्य परिक्षण पछि केहि औषधी दिनु भयो । र भोली विहान ८ बजे आउनु तपाईको छातीको एक्सरे गर्नु पर्छ ब्लड लगायतको परिक्षण पनि गर्नु पर्छ भन्नु भयो र हुन्छ भन्दै फर्किएँ ।
तर, अको दिन उहाँले दिएको औषधीले पेट केहि हल्का भएकोले त्यस दिन विहान म गईन् । त्यसै दिन दिउँसोबाट मलाई रुघा खोकी काँसो र ज्वरोले थप पेल्यो । श्रीमतिले घरबाट बारम्बार कोरोना चेक गराउन जानुस भनेर फोन गरेको गरै । यता तम्घास कोठामा छोरीले पनि हिड्नुस चेक गराएर आउँ भनेर कर गरिरहेकी थिइन् । तर, मैले मानिन् । कार्तिक १५ गते दिनको कुरा थियो त्यो । म त्यस दिन दिउँसोा रुखा खोकीको औषधी किनेर खाएँ । साँझ पनि खान रुचेन । छोरा छोरी भतिजा भतिजी आ–आफ्नो कोठामा सुत्न गए ।

भुस परेर निदाए । म भने कोठामा रातै भर रुघा खोकी ज्वरो संग संघर्ष गरिरहें । एकातिर पेटको समस्याले पटक पटक घर्सिदै ट्यालेटमा । अर्को तिर बारम्वार सुख्खा खोकी । बिहान गरिब २ बजे तिर फेरि ट्यालेट पुगे । त्यति बेला भने मलाई कोरोनाको भुतले छोयो । कोरोना संक्रमणबाट मृत्यु भएका मानिसहरुका परिवारजनले जे जे लक्ष्यण सुनाउँथे ति ति लक्ष्यण मेरो शरिरमा पाएँ । पेट काटिरहेको थियो ।

त्यही ट्वाइलेटमा बसुञ्जेल यो संसारबाट अन्तिम बिदाइका सारा बिलौनाहरुले मेरो आँखा रसाए । म ‘भन्थिन् उसले त, उत्तम डाक्टरकहाँ जचाउन जाउँ भनेर … थुक्क नमान्दा जाने भईस बेलैमा… पहिला मनमा यहि कुरा आयो । म त जाने नै भएँ बिचरीले दुःख पाउने भई.. भन्दै आँशु थप बर्षियो ।

तम्घासको केहि ठाउँमा पैसा तिर्न थियो । सोंचे – खाएर मर्याे भन्ने होलान् । त्यसपछि ओझेलका खबरका मेरा लाखौं प्रिय श्रोतालाई सम्झिएँ । मैले ओझेलका खबर कोरोना संक्रमणको दोश्रो लहर सुरु भएदेखि सञ्चालन गर्न सकेको छैन। ओझेलका खबर किन आउँदैन आजकल ? भनेर सोध्नेहरुको दिनहुँ कल आउँछ । आगामी हप्तादेखि आउँछ भनेर वचन दिएको थिएँ ।

हे बरै म मरेपछि त्यही आवाज र त्यही शैलीमा ओझेलका खबर कसले भन्देला ? भन्दै मुटु भक्कानियो । सोचे–‘एउटा म्यासेज लेखेर मेरो मृत्यु पश्चात् पुराना ओझेलका खबरहरु प्रशारण गरिदिनु है ? भनेर रेडियोका साथीहरुलाई पठाउँ कि ? फेरि मेरो ध्यान क्यामरा र ल्यापटपमा गयो । जसमा निकै महत्वपूर्ण रिर्पोटरुका फुटेजहरु छन् । कैयौं लेख्दै गरेका र पूरा हुन नसकेका स्टोरीहरु छन्।

कति जनाले कहिले आउला भनेर आश गरेर बसेका छन् । हे भगवान… ती कुराहरु मिडियामा नपठाएसम्म काल नआइदिए हुन्थ्यो यस्तै कुरा अनि ज्वरो रुघा खोकी र कब्जियतले म एक्लै संघर्ष गरिरहेको छु रातैभरी । यस अवधीमा घर्सिदै–घर्सिदै किचनमा छिर्छु । मुस्कीलले ग्याँस जलाउँछु । बेसार,ज्वानो , बिरेनून पटक–पटक तताउँदै झण्डै एक पाथी पिए हुँला । त्यस पछि मात्र सबै जना उठ्छन्।

तब भने मलाई कसैले अस्पताल जाउँ भनेर कर गर्नै परेनं। 'म आफै सकि नसकी गएंँ । गुल्मी अस्पतालमा । ''इमरेन्जेन्जी वार्डको लागि टिकट लिएँ । त्यस वार्डमा मैले चिनेको सिमिचौरकी अहेवा बहिनी सम्झना पाण्डे हुनुहुन्थ्यो । उहाँले आफ्नो तर्फबाट चेक गर्नु भयो । र दुई जना मैले चिन्न नसेका महिला डाक्टर र एक जना पुरुष डाक्टरहरुले सबै कुरा मबाट सोधपुछ गर्दै चेक जाँच गर्नु भयो ।

तत्कालै ब्लड परिक्षण , एक्सरे सबै भयो । मलाई यहि डर थियो रिर्पोट आउँदा हे भगवान कोरोना संक्रमण नदेखाओस् बरु अरु बिमारले मर्न परोस् भन्ने कामना गरिरहेको थिएँ । त्यही कामना पूरा भयो । औषधि लिएर फर्किएँ । विहानको डोज सबै खाएँ । दिउँसो दोश्रो डोज खाने बेला सम्म मलाई आधाजसो सबै खाले स्वास्थ्य समस्या ठिक भइसकेको थियो ।

साँझ तेश्रो डोज खाएर विस्तारामा पल्टेको थिएँ । निदाएकै थाहै पाइन। विहान उठ्दा शरिर यति हलुङ्गो भयो कि बल्ल मलाई साँचो अर्थमा दिपावलीले छोयो र मेरा भित्रि मनले भन्यो थ्याङ्स गुल्मी अस्पताल…। गुल्मी अस्पतालप्रति मेरो मनले हिजो विहान कार्तिक १७ त्यसरी आभार प्रकट गरेको हो , र आज कार्तिक १८ गते बिहान उठ्न बित्तिकै थप फूर्तिलो भएर बिस्ताराबाटै यी आफ्ना अनुभूतिहरु लेख्न थालेको हुँ ।

यस कारण पनि यो अनुभूति लेखेको हुँ कि आफ्नो स्वास्थ्य अवस्था प्रति ख्याल नगर्ने म जस्ताहरु म अस्ती जस्तै झण्डै मृत्युको संघारमा पुग्न नपरोस् । अनि विगतमा सरकारी अस्पतालमा उपचार राम्रो हुन्न भनेर मेडिकल वा निजी अस्पताल तिरै जने म जस्ताहरु , अहिले मैले जस्तै सरकारी अस्पतालबाटै स्वास्थ्य लाभ लिन परोस् ।

बस् पुनः एक पटक गुल्मी अस्पतालका सकल स्वास्थ्यकर्मी परिवारप्रति कृतज्ञता जाहेर गर्दै सबैमा सु–स्वास्थ्यको कामना गर्दै दिपावलीको शुभकामना !